Iedere dag vraag ik een cursist kort iets over de cursus te schrijven met daarbij eventueel enkele foto’s.
Zo krijgen de thuisblijvers een beeld van wat er zich precies afspeelt en heeft iedereen een leuk verslag aan het einde van de cursus.
De stukjes worden niet iedere dag op de site gezet, omdat er geen internetverbinding is op het kasteel. Foto’s volgen later of soms direct, maar dan mondjesmaat…

Maandag 1 augustus 2011

Robert: De vorige keer was voor herhaling vatbaar. Ik had wel angst om een tweede keer terug te komen. De 2010 tangoweek was een fantastisch feest: hoe kon het overtroffen worden? Te meer daar een paar markante figuren niet meer aanwezig zouden zijn.

Helen: Voor mij is het de eerste keer hier: Getrokken door een week samen muziek maken en voor dansende mensen spelen. Zelf een beginnerscursus tangodans volgen in goed gezelschap leek me helemaal een goede combi.

Robert: Na 7 uur rijden vanuit Antwerpen met 2 prachtige tangodames, Veerle en Catharina, arriveerden we in Frankrijk. Zowel in Frankrijk als Nederland was het de afgelopen weken slecht weer geweest, maar we hadden geluk: Maison Neuve was zonovergoten.

Helen: ik was aangenaam verrast door de ongedwongen, maar zorgzame sfeer. ’s Avonds bij het eten bleek dat er ruim 70 mensen waren.

Robert: Dit jaar was het aantal ten opzichte van vorig jaar bijna verdubbeld: Dat was wel even schrikken. Ik was bang dat het ten koste van het intieme karakter van de tangoweek zou gaan. Reeds bij de eerste avond was al duidelijk dat dat niet het geval zou zijn. Nu moet u weten dat er vorig jaar een plotselinge scheiding tussen de Nederlanders en Vlamingen kwam. U zul t denken dat er een scheiding kwam tussen de tangodansers en muzikanten, maar nee. De Vlamingen hadden naar goed gebruik immers het fenomeen aperitieven in het leven geroepen. Het duurde vorig  jaar toch een drietal dagen voordat de eerste Nederlanders op de aperitiefvloer de eerste stappen durfden te zetten. Maar dit jaar zat iedereen gelijk te aperitieven.

Helen: Tot mijn verbazing waren maar 1 op de 10 gitarist. Het merendeel is danser en Vlaming. Daarnaast zijn er violisten, een fagotspeler, bandoneonisten, een pianist  en soms speelt er iemand op een houten kistje, cajon genaamd, percussie. Qua muziekinstrumenten hebben we dus een mooie vertegenwoordiging om iets moois voor de dansers te oefenen.
Robert: Omdat een aantal karakterpersonen ontbrak, was ik bijzonder gereserveerd ten aanzien van de nieuwe tangodocent Bennie, die dit keer samen met Astrid de lessen zou gaan verzorgen. Wat een verrassing,: de eerste avond werd meteen het ijs gebroken tussen Bennie en mij. Het is een echte maestro. Hij was erbij toen Nederland voor het eerst in aanraking kwam met de Argentijnse tango, zo’n 25 jaar geleden. Respect! En ja, hij is de teacher geweest van Koos, die we vorig jaar hadden als docent. Als persoon had ik Koos er graag bij gehad, maar het is zalig les krijgen van Bennie.
Helen: Kay is onze gitaardocent. Het bijzondere aan Kay is dat hij aanwijzingen zingt op een ontspannen manier. Hij lijkt soms meer rapper dan gitarist, maar smijt ook gerust met een hoop vakjargon. Het is knap hoe hij de gevorderden extra prikkelt met complexe franje en de minder gevorderden, zoals ik, in hun waarde laat. De clubleiding is zo flexibel dat ‘bijles bij Coen’ mogelijk is: er is echt voor elk wat wils. Bennie en Astrid zorgen voor een ontspannen, regeltjesloze introductie van de tangolessen. Goed dat de muziekmakers zo de kans krijgen de tango van een andere kant te bekijken.
Robert: Kay, de Kayman, is degene die me heeft gezegd, dat ik dit jaar moest gaan. Hoe kun je zo’n man, met zo’n mooie tatoeage, weigeren. Over  Martin, waar ik een grote fan van ben, al 15 jaar, is een noviteit dat hij zijn beroemde schoenen wellicht bij een veiling te koop gaat aanbieden. Martin danst samen met zijn vrouw Pien de tango ’s avonds. Het is geen geheim dat ik Astrid adoreer: Niet alleen als docente maar ook als persoon. (ben blij dat Kay er net zo denkt).  De combinatie Bennie en Astrid is ronduit fantastisch. Daar kunnen we ellenlange teksten aan wijden, maar dat moet je zien, proeven, voelen.
Helen: Naast het samen gitaar spelen is er ook het tango-orkest waar alle muzikanten samen komen. Na het geploeter in de les hoor je hier alles samen, heel mooi. Dan is er ook nog een ensemble. Morgen ga ik meedraaien in die van Sophie, de viooldocente. Ik ken haar niet, dus ik ben heel benieuwd hoe dat gaat.
Robert: Ik ken Sophie wel, van vorig jaar. Engelachtig speelt ze viool en zo ziet ze er ook uit. Jan Paul is haar partner, van wie we hopen dat hij ook meedoet later in de week, want het is een begenadigd muzikant. Samen hebben ze dat prachtige mooie engeltje dat over het domein rondstruint: Loet.
Helen: Loet ken ik inmiddels ook, want zijn vader zit in onze ontbijtcorveeploeg. Het ontbijt klaarzetten gaat steeds gesmeerder: zaterdag gaat het vast in een kwartier, buiten de koffie natuurlijk.
Robert: De corvee is ten opzichte van vorig jaar aanzienlijk verbeterd: we hebben nu Joke mee, kok.
Helen: Joke heeft ook haar zwager, ook kok. meegenomen, maar ze blijft de baas in de keuken.
Robert: Daarnaast zijn er een paar vrije pionnen aangesteld, dansers, die voor hand en spandiensten zorgen. Buiten dat dat qua organisatie handig is , zijn het stuk voor stuk schattten, ik heb er zelfs 1 geadopteerd.  Dat brengt ons tot het opperhoofd Coen, die compleet gevallen is voor de tango. Van hem ‘mochten’  we deze blog schrijven. Kasteelheer Henk en Marleen dansen de tango geweldig mee en zorgen voor een huiselijke sfeer. Dit was het wat ons betreft: het aperitief wacht!

Met vriendelijke tangogroetjes 
Robert en HelenDinsdag 2 augustus 2011

De tijd vliegt hier voorbij. Ik ben al ruim twee weken in Frankrijk. De eerste week stond de gitaarweek op het programma, een week later volgde de flamencoweek en inmiddels is de derde lesdag van de tangoweek alweer aangebroken. Onmogelijk om te zeggen welke cursusweek het leukst is. Alle groepen en lessen hebben zo hun charmes, maar de dagelijkse milonga’s tot diep in de nacht behoren na twee dagen tangoweek al wel tot mijn rijtje met favoriete bezigheden. Vanmorgen stapte ik na een korte nacht – de dansavond was weer te gezellig – even voor negenen de tent uit. Voor het eerst deze week stond er geen stralende zon, maar flinke bewolking aan de hemel. Een vakantiegenoot voorspelt regenbuien. Ik probeer de staat van ontkenning daarover nog even vast te houden en hoop op zon. Na het ontbijt staat zoals altijd om tien uur de les bewegingstechniek voor de dansers op het programma. Vandaag treedt de in Felderkreisgespecialiseerde Melinda op als gastdocente en krijgen we voor de verandering les in het Engels. Voor het eerst verhuizen we tijdens de les naar wel vijf verschillende locaties. De les start op de dansvloer, waar Melinda ons laat voelen waar in ons lichaam de balans ligt. Hoe sta je, hoe loop je? Daarna gaan we met oefeningen op een yogamatje aan de slag met deze balans. De dansvloer blijkt te klein voor onze groep en we verhuizen naar het achterliggende grasveld. Vlak naast dat veld besluit de buurman echter aan de slag te gaan met een lawaaiige tractor. We pakken ons boeltje weer op en gaan naar de voorkant van het kasteel, waar het grasveld niet gelijkmatig genoeg blijkt. Naast de camping vinden we eindelijk een vlak stuk grond en kunnen we echt aan de slag. Binnen enkele minuten valt dan toch die voorspelde regen naar beneden en besluiten we terug te keren naar de dansvloer, waar we met wat passen en meten toch goed terecht kunnen. Onnodig om te zeggen dat de les uiteindelijk lekker uitloopt en bijzonder om te zien hoe de oefeningen bij veel reisgenoten flinke veranderingen teweeg brengen.Na een korte pauze is het tijd voor de dansles voor de halfgevorderden. Aangezien ik deze week voor het eerst tango dans en dus pas twee lesuurtjes achter de rug heb, is dit niveau voor mij nog iets te hoog gegrepen en kijk ik vanaf de zijlijn toe. Halverwege de les besluit ik de hardloopschoenen aan te trekken en een rondje buiten het terrein te maken in de inmiddels weer flink brandende zon. Na het sportieve rondje door de Franse natuur – lees (bamboe)bos, kasteelmuren, heuvels en zonnebloemvelden – kan ik onder begeleiding van live tangomuziek uitpuffen in de schaduw voordat het tijd is voor een welverdiende lunch. Na het eten volgt de les voor de gevorderden. Uiteraard is ook deze les voor mij nog wat te ingewikkeld, maar fantastisch om te zien wat veel van de dansers hier kunnen. Ik heb duidelijk nog een paar jaar oefening voor de boeg. Tijdens deze les duik ik ook nog even met mijn dwarsfluit een duiventil in. De fantastische akoestiek in deze ronde, betonnen gebouwtjes zorgt ervoor dat iedere muzikant bijna klinkt als een virtuoos genie (oké, toegegeven ik overdrijf ;-)). Om vijf uur is het dan eindelijk tijd voor de dansles voor de beginners. Na een inleidend ‘gevecht’ – don’t worry, geen blauwe plekken – werken we onder begeleiding van Astrid en Bennie aan onder meer passen, houding en het volgen van muziek en gevoel. Tijdens de les verwisselen we een aantal keren van partner. Ontzettend leuk om te merken hoe verschillend de danspartners leiden. De één is net als ikzelf net begonnen en struggelt nog met de eerste passen, terwijl de ander je al zo over de vloer laat zwieren dat je het gevoel krijgt dat het al een beetje ergens op begint te lijken. Ik besef me dat mannen die net met tango beginnen eigenlijk behoorlijk pech hebben. Zij worden meestal geacht de leiding te geven en hebben daardoor een flink takenpakket. Ze moeten de mededansers in de gaten houden om blauwe tenen te voorkomen, bepalen de passen en moeten ondertussen ook nog de danspartner leiden. Ik als vrouw hoef ‘alleen’ maar goed te volgen. Een hele kunst op zich.De dansles is voor we het weten alweer voorbij en dan is het tijd voor mijn favoriete bezigheid van de dag: corvee ;-). Als medewerker binnen de sanitaire ploeg – meestal ‘pleegirl’ genoemd – ben ik de ene dag verantwoordelijk voor schone toiletten en de volgende dag voor blinkende douches. Om acht uur staat de beloning voor het harde werk op tafel. Zoals praktisch altijd krijgen we een voor-, hoofd- en nagerecht voorgeschoteld. We beginnen het avondeten met een soort grove paté met jam en salade, daarna volgt een lekkere pasta en sluiten we af met het beroemde (of beter gezegd beruchte) citroenijs met wodka. Om tien uur stappen we met z’n allen weer op de dansvloer voor alweer de derde milonga. Tot twaalf uur kunnen we dansen op de geweldige livemuziek van onze docenten. Na een toegift neemt de computer de muzikale begeleiding over. Tot ongeveer half drie sta ik zo vaak mogelijk met de voetjes op de dansvloer. Rond kwart voor drie knip ik in mijn tentje de lamp uit terwijl ik op de achtergrond nog altijd muziek en enkele dansers op de dansvloer hoor. Even een paar uur slapen en dan mogen we weer….
Claudia